Im Exodus, im zwaite Mose stoot
E jedi Zauberin verdient dr Tod.
Die Bibelstell het au em Calvin passt:
Är het empfoole, dass me Häxe fasst.
Es gheeri drum zur Pflicht vom fromme Mensch,
E beesi Häx, grad wenn de si erkennsch,
Go z denunziere und ans Gricht z verwyyse,
Wo me Zauberey tuet noochewyyse.
Strängi Bligg und hundertuusig Frooge,
Warte dert uf s Opfer, und mit Blooge
Wird uf ungerächti Art und Wyys
E Gständnis gforderet um jede Pryys.
Vom Bindnis mit em Teyfel wott me heere,
S Beese mit dr Todesstroof zersteere.
Sindebegg fir s Eeländ uf dr Ärde
Brucht syt jehäär s Volgg zem z friide wärde.
In dr Angscht wird d Menschhait pletzlig schlächt,
Im Urdail haschtig, kopfloos, ungerächt.
Ufgrund vo faadeschyyniger Begrindig
wärde gänzlig Unschuldigi sindig:
Inbegriff vom Beese sin denn immer
usserordentligi Frauezimmer.

Genau so isch s dr letschte Häx passiert:
Me het sy aaklagt und denn iberfiert,
Sy usgfroggt, ändlos gfolteret und quäält,
Im Urdail denn dr Tod dur s Schwärt usgwäält.
D Anna Göldi, Magd und Kinderfrau,
Isch gross und digg, d Hoor schwarz und d Auge grau,
Si het e truurig Gsicht mit roote Bagge,
Wyssi Strimpf, e Schooss, e graui Jagge,
Gstraifti Schirz und passend e blau Lyybli,
Uf em Kopf e Kappe und e Hyybli.
Aigentlig e ganz normali Frau,
Im Dienscht vo s Tschudis z Mollis, aber au
Em Annemyggeli, em Lieblingskind,
Im Ghaime und ganz ohni Grund, e Find.
Das Maiteli isch nit ganz gsund im Gaischt:
Guufe leggt s in d Milch und bhauptet draischt,
Dass d Anna iins vergiftet haig! Mit Quaale
Ketzlet s d Guufe wiider zrugg in d Schaale.
S Kind tuet alle Laid, me glaubt em d Gschicht,
Fir d Anna git s kai Gnaad, s letscht Wort het s Gricht.

Zwaihundertsäxezwanzig Joor geen umme.
Denn het z Glarus s Parlamänt bestumme,
D Anna Göldi z rehabilitiere
Und die quäälti Seel in Himmel z fiere.
S het d Justiz sich offiziell entschuldigt,
D Grichtsentschaid verurdailt, d Anna ghuldigt,
Und sy so vom Titel «Häx» befreyt.
So aifach goot s, wenn ain in Ungnaad gheyt:
Me mues nur sage, s isch jetzt wiider guet,
Entschuldigung, mr fasse alle Muet,
Die domools sin ganz schwär im Unrächt glääge!
S dunggt aim gspässig, irgendwie verwääge.
Trotz allem isch dä Aggt doch nit ganz nyttig
Und fir d Grächtigkait scho vo Bedyttig.
Immerhin isch jetzt en Aafang gmacht:
Die letschti Häx, die git s jetzt nimm, sii lacht!
Es warte aber eppe hundertduusig
Anderi, so raschtlos, kalt und gruusig,
Ganzi Schaare, wo hän miesse brenne,
hängge oder lo dr Kopf abtrenne,
Dass au sii zu iirem Rächt tien ko.
Drum rehabilitieret wytter so!