Villicht grad an Aafang e kurzi Erkläärig
MIR isch kai Kirzel fir e fremdi Wäährig.
Uff russisch haisst's Friide, y loo mr das saage,
und stooht fir e Zirkus mit zwanzig Waage,
wo bi uns z'Basel Halt duet mache –
fir aimool gäb's nur wenig z'lache.

Europa, d'Wält sell Friide schliesse,
d'Mensche ihri Grundrächt gniesse,
fir dass kai Seel uff däre Wält
muess Angscht ha und'rem Himmelszält.

So ebbe duet die Bootschaft klinge,
wo d'Caravane unter d'Lyyt will bringe.
Y gang zer Kasärne, uff dr Platz vornedraa
und lueg mr 's Speggdaggel grad sälber aa.

D'Manege isch frey, d'Liechtkeegel zinde,
dr Erich wird aagsait iber d'Luutsprächer hinde.
Vierzig Joor lang Bäll jongliere!
Au hitt verstooht er sec z'brilliere,
bis kurz vor Schluss, De muesch jetzt loose,
d'Bäll uff aimool zem Aagriff bloose
und dr Erich wild zem Zält uuss jaage.
'S längt nit emool zem Adieu saage,
'S Publikum schwyggd, no iseh me verhalte,
bis nodynoo ainzelni aafeen schalte,
ass doo e Despoot si Tritt het bikoo,
dr Koffer muess pagge, uff immer muess goo.

Fir groossi Gedangge blybbt laider kai Zyt,
denn «Vazlav der Magier» begaischteret d'Lyt.
Uuss sym schwarze Huet losst er Duube fliege,
hundertdausig, y due nit liege,
Drnoo zig Blueme mit herrligem Duft
und scho isch Frielig in dr Zirkusluft.
De Ufftritt isch haiggel, Iyycht kaa me versaage,
statt Duube hesch Bääre, wo denn muesch erdraage

No vyyl Applaus goot 's Brogramm wyter.
«Hoch zu Ross» kunnt en alte Rytter,
drhinder sy Schrulle, e wieschte Zahn,
trybbt d'Ressli yyne in wildem Wahn.
Si gitt em d'Paitsche und lacht drbyy –
y mecht jetzt kai so Ressli sy,
wo traabe muess nach stränger Zucht,
denn d'Paitsche drifft mit voller Wucht.
Doch als eb si dief de Gaischt erfillt,
wo d'Friidensbootschaft sanft umhillt,
kehre d'Ressli jetzt dr Spiess glatt um
und drammbble ihri Schlächter stumm.

Kain fyyhlt Mitlaid mit däm Päärli.
No schyynt aim alles wie im Määrli.
Die Beese wärde grupft wie d'Hiehner,
die Liebe drädde uuss em Rang als Diener,
und langsam leehrt me my verstoo,
ass numme ain zem Gligg ka koo,
wenn e fridlig Gaischt sy Seel duet prääge
und Despote uuse schiggsch in Rääge,
Blueme an d'Stell vo Paitsche drädde
und alli 's Rächt uff Freyhait hätte.

Dief be-yydruggd gang y hai,
gedanggeversungge iber Stogg und Stai,
und froog mi, eb im Lääben usse,
alli bis hi zue de Russe,
d'Menschen und ihri Rächt dien achte
und nit mit Waffe nach em Lääbe trachte.

Doch au by uns dien Waffe schitze
und dyyri Fluugi de Irrsinn stitze,
so dass am Änd nur d'Hoffnig blybbt,
ass 's Baimli MIR sy Wurzle trybbt
und d'Menschhait mit de Fricht duet näähre,
wo iberall scho jetzt Iyycht gääre,
bis nodynoo de Gaischt regiert,
und uns in Garten Eden fiehrt.