Fascht zwaihundert Johr sinn's jetz häär, liebe Göthe,
syt Duu und ych, zämme mit andere Pööte
wie Schiller und Lessing in Weimar, De bsinnsch Dy,
mit Fyr iber Dichtig hänn gschwätzt. Und y winsch, Dy
Genie haig au hitt dä Disputt nit vergässe,
wo doozuemool – jung simmer gsii und ganz bsässe
vo aigne Idee – is fascht hätt verkracht,
und us inniger Frindschaft e Findschaft hätt gmacht.
Duu hesch deert verzellt gha, wäär ebbis well schrybe,
und schrybend e blybendi Kunscht well betrybe,
miess zerscht, fir dass dDiehtig au ebbis wuurd tauge,
e Gschicht oder Faable, e Sujet vor Auge,
im Kopf haa. Persee 's syg doch Literatuur
ohne Handlig und Äggschen e billigi Tour
und fir die, wo se lääse e puuri Tortuur,
wo obskuur, will kultuurloos, bim hinderschte Buur
no drnääbe hau. Nai! Sälle Buur wuurd no suur,
will er dHeldefiguur und au dMuurschau uff Duur
nit gärn misse meeht. – «Druur oder Fraid sinn à jour;
und daas sehweer y Der stuur mit me hailige Schwuur:
Eb Bihnedramatik, eb Lyrik, eb Proosa;
bim Volk kunnt zem Schluss numme säll ganz famoos aa,
wo dHandligskonflikt no-n-em häärbrochte Seheema
sieh zämme dien fiege zem vorgwählte Theema.»

Gnau daas hesch verzellt gha, und ych ha denn gsait:
«Nai, 's isch nimme-n-esoo. Kuum e Laaser vertrait
in dr hittige Zyt no dä altmoodisch Doon.
Was me hitt will, isch Dichtig duur Intuition!
's sell Dichtig nimm klassisch, nai Dichtig sell ney sy
und scheema- und theemaloos unygschränggt frey sy.»
Duu hesch denn no gmaint gha, y syg jo e Spinner.
Woruff unsri Frindschaft als immer wie dinner
isch woorde. Und Duu gsait hesch: «Trätt dr Bewys aa,
wenn D glaubsch, dass De 's kasch.» «Guet, 's kunnt nit uff e
Brys aa.»

All daas hätt y wohrschynlig lang scho vergässe,
wenn nit vor drey Wuche, grad währed em Ässe,
bi mir dehaim sTeliphon glitte hätt: «Griezi»,
hett's ghaisse, und eb's ächt fir mii wuurd e Biez sy,
e Zeedel fir dMysli z verbräche, e glaine.
«lsch guet», ha-n-y gsait, «numme: was denn fir aine?»
Zerscht Schwyge. Und denn: «Waisch, das isch jo dr Hit;
ääh ... begryffsch, 's isch esoo ... Bref, e Sujet gitt' s nit!»

Und soo isch's denn koo, dass my innigligscht Plange,
my schmärzlig, fascht zwaihundertjeehrig Verlange,
sich ändlig erfillt hett: Jetz daad y's probiere,
ganz plaanloos und frey myni Rymli z skizziere!
Ja, frey bi-n-y; frey wie-n-e Delphin im Wasser!
Bi dämm Zeedel muess y nit uffpasse, dass er
mit x-eme Sujet pedantisch verwandt isch –
will sSujet jo irrelevant und vakant isch.
's isch totaal egaal, wie moraalisch dMoraal isch
und eb die Moraal nit z fataal und z banaal isch.
's isch glych, was y schryb, will themaatischi Schrangge
schlicht gaar nit bestehn. Und fir daas mecht y dangge.
Y kennt ibertrybe, soviel wie-n-y wett.
Aber jetz bi-n-y z mied – jetze gang y ins Bett.

Epiloog fir my verehrte Frind Göthe:

Duu dänggsch jetz villicht, 's gääb dä Zeedel kai Gwinn,
und es fählem firs Gmiet bref dr tieferi Sinn.
Okay. Aber trotzdämm, e Sinn hett er doch gha:
Y ha drumm bis hitt in mym Hirni e Loch gha ;
wenn dFroog mir isch ufftaucht: Oh Himmel und Ärde
was sell y und will y uff Ärde acht wärde?
Jetz waiss y's! (Y ha's doch esoo kenne drille,
fasch aihundert Zyle mit Nytsaage zfille.)
Drumm isch's mer jetz klaar, welle Wääg mii wird fiere:
Ins Bundeshuus gang y, fir dSchwyz go z regiere.